We zullen misschien moeten vechten. Dat is wat er over mijn generatie heen hangt. Er woedt een oorlog in Europa en het zou kunnen dat die zich uit zal breiden, zodat ook het Nederlandse leger mee moet doen. We gaan ervan uit dat het een totale oorlog zou zijn, zoals de Wereldoorlogen, en dat jonge mensen dus in dienst zouden moeten. Dat we allemaal naar Oekraïne of Polen of een van de Baltische staten moeten om daar op andere mensen te gaan schieten. Om Rusland in te trekken, of om gebieden te verliezen, of om te worden doodgeschoten.

Ernstig
Het is nogal wat, en hier lijken oudere mensen zich ook bewust van te zijn. Wij zijn als jonge mensen behandeld alsof ons leven een cadeautje was, maar nu moeten we misschien naar het front. Daar zouden we dingen moeten doorstaan die de generatie vóór ons maar weinig heeft gezien.

Het is voor onszélf, zo kunnen we het uitleggen. We moeten vechten voor onze eigen vrijheid, maar kunnen we daarin geloven? Als we gedwongen worden om te vechten, een oorlog in te gaan, zullen we onze vríjheid al niet meer hebben. Onze welvaart dan? Kan dat zijn waarvoor we vechten? Maar deze oorlog gaat niet om welvaart. Anders zouden we waarschijnlijk geen enkele kogel naar Oekraïne hebben gestuurd en waren we handel met Rusland blijven drijven.

“Als we gedwongen worden te vechten, een oorlog in te gaan, zullen we onze vríjheid al niet meer hebben.”

Nederland
Nederland dan, ons eigen land, ons thuis. Dit is waar we in het verleden oorlog voor hebben gevoerd, om ons eigen land te verdedigen. Het land dat we van generatie op generatie hebben leren kennen en dat we onszelf ‘eigen’ hebben gemaakt. Kunnen we daar niet voor vechten? Het zou kunnen, maar het zou heel erg tegen de tijdgeest in gaan. Het zou beter zijn als er helemaal geen landen of grenzen waren, dat is de overtuiging waarop dit land lang bestuurd is. De overtuiging waarop we veel van onze soevereiniteit voor eenheid met andere landen hebben verruild.

Waar vechten we dan nog voor?

Waarden
Democratie dan. Is dat niet wat er op het spel staat? Maar er moet iets groters zijn. Rusland moet verslagen worden en als democratie daar niet bij helpt dan moet ze worden opgeschort. Deze houding zien we terug in zowel Oekraïne als in Roemenië, waar de verkiezingen zijn uitgesteld of ongeldig zijn verklaard.

De mogelijkheid dat democratie tot wanorde of zelfs pro-Russisch leiderschap zal leiden betekent dat democratie (tijdelijk) opzij moet kunnen worden gezet. Het zou ook maar tijdelijk zijn, maar we stuiten toch op hetzelfde probleem als met vrijheid: het is iets waar we moeilijk voor kunnen vechten als het ons reeds kan worden afgenomen. Als er over zoiets belangrijks als oorlog niet te stemmen valt, zijn onze stemmen dan een oorlog waard?

“De mogelijkheid dat democratie tot wanorde of zelfs pro-Russisch leiderschap zal leiden betekent dat democratie (tijdelijk) opzij moet kunnen worden gezet.”

Onveiligheid
Ik zou dit pleidooi graag willen eindigen met iets waar we wél voor kunnen vechten, iets dat het bloeden waard is. Maar dit is nu juist het probleem: dat ik dat als jong mens nergens zie. Dat ik van politici nu gewoon géén verhaal krijg dat klopt. Op televisie noemen politici vaak onze ‘veiligheid’ als zijnde het gene waar het om gaat, maar veiligheid is een heel vaag begrip.

Uit naam van jouw veiligheid kun je iemand die jij gevaarlijk vindt onder schot nemen, maar daarmee kun je het jezelf juist ónveiliger maken. De andere persoon wil namelijk óók veiligheid. Als jij de ander die veiligheid niet gunt zullen ze jou willen aanvallen, wanneer je even niet kijkt, zodat zij zelf niet meer onder schot hoeven te staan.

Steeds maar meer veiligheid willen kan een oorlog veroorzaken, ook als die eigenlijk niet nodig was. Ik zou de politiek willen vragen om dat te overwegen, voordat ik straks naar het oosten moet.

Moos van Dorp is redacteur bij Christendemocraat.nl, filosoof en werkzaam op een biologische boerderij. Hij volgt een masterstudie in religiewetenschappen.